ေ႐ြလ်ားျမစ္တစင္းရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းဘာသာ. . . . .
လက္ယက္စမ္း
ဆင္းရဲတြင္းထဲက ခပ္ထုတ္သမွ်
ငတ္မြတ္ျခင္းေတြသာ ပါလာခဲ့။
ဘယ္စမ္းေတြမ်ားေအးလဲဗ်ာ။
သည္စမ္းေရမွာေတာ့ အပူစေတြ ေပ်ာ္ဝင္လို႔။
"လက္ယက္စမ္း"
အသံၾကားရရုံနဲ႔
တေနကုန္ ေရခ်ိဳခပ္ခဲ့ရတဲ့
မေဗဒါေတြ . . . .
အညာ
ေရခပ္လမ္း ခေယာင္းသားေပၚ
ဆာေလာင္မူ ဇာတ္ဝင္ခန္း
ျဖစ္ရပ္မွန္ မွတ္တမ္းေဟာင္း။
ေလာကဓံဆိုးေတြဆီက
အေလ်ာ္ရစတမ္းဆို
က်ီးပါစပ္နာေတြအတြက္ . . . .
အၿမဲ အက္ကြဲေနတတ္တဲ့ နွခမ္းသားေတြအတြက္
ေစးနဲခဲ့ရတဲ့ ေရတမႈတ္အတြက္ . . .
. . .
. . . . .
. . . . . . .
ငါတို႔ မေမ့ေသး။ ။
(၁)
/////////////////////
ေတာက္တိုမယ္ရ စိတၱဇမ်ား . . . . . .
လူသားကို ဘယ္ကစတာလဲ
ေပမမွီ ေဒါက္မမွီ ဉာဏ္ကေလးနဲ႔
မမွန္းဆရဲပါ။
ဝမ္းေရးေတြ ၾကပ္လြန္းတယ္အေမ . . . . . ။
ဒင္းၾကမ္းျပည့္ေနတဲ့ ဒုကၡကို
ဘဝရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတခုမွာ တပ္ဆင္လိုက္ကတည္းက
မွားခဲ့တာပါ။
ဘယ္မွာလဲ ေရာ္သစ္႐ြက္ေတြ
တေမွ်ာ္တေခၚ စိမ္းလန္းေနတာကလဲ
တရံတခါေတာ့
လြမ္းဖို႔ေတာင္ အဓိပၸာယ္ မရွိခ်င္။
ညေတြ နက္လာျပန္ၿပီအေမ . . . . . . .။
နဂိုကတည္းက ေမွာင္ၿပီးသား ညကို
လမိုက္တာ ယိုးမယ္ဖြဲ႕ေနရံုနဲ႔
အေရာင္ေတြ စံုမလာနိုင္တာ
ဒဏ္ရာေတြက သိေနၿပီေလ။
ပန္းေတြပြင့္ေနၾကတယ္ အေမ . . . . .။
အေဝးဆံုးထက္ အေဝးဆံုးေနရာမွာ
ေကာင္းကင္ဘံုစိတ္ကူးအခ်ိဳ႕
တခ်ိဳ႕တဝက္က
ပန္းေတြလို ဝတ္မႈန္ကူးရင္းပြင့္ေနၾကတယ္။
ေလာကဓံေတြ မ်က္နွာလိုက္တယ္ အေမ . . . . ။
ေရာင့္ရဲလိုက္ပါတယ္။
ဘဝဟာ
လွိုင္းမူးရင္း ေလွလူးတာထက္စာရင္
ေလွေမွာက္ၿပီး ကမ္းေပ်ာက္တာကမွ
ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ ရဦးမလားလို႔။
ျမဴေတြ ဆိုင္းေနဆဲ အေမ . . . . . ။
မျပတ္သားတဲ့ ဥတုရာသီေတြထဲမွာ က်င္လည္လာၿပီ။
ဓာတ္ႀကီးေလးပါးနဲ႔ က်ေနာ့္စိတ္ေတြ
သဟဇာတျဖစ္ေနဆဲ။
က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ပါဆိုတဲ့ အမွာစကားဟာ
က်မ္းတေစာင္ထက္ ကံုလံုခဲ့တာပဲ။
ခ်စ္သူေတြဆီက ဒီထက္ေတာင့္တစရာ မရွိၿပီ။
မရမွန္း သိေပမယ့္ လိုခ်င္တယ္။
အေမနဲ႔တူတဲ့ နွလံုးသားေတြ . . . . .။ ။
(၂)
//////////////
ေျဖာင့္ခ်က္
_____________
သူ႔ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးမွာ
သာယာခ်င္တာေပါ့။
စင္းလံုးေခ်ာ႐ိုးသားမူေတာ့မျဖစ္ႏိုင္။
ပါတ္သက္ဆက္ႏႊယ္မူနယ္ေျမမွာ
အလံျဖဴေတြတလူလူနဲ႔
ႏွစ္ဦးသားၾကည္ႏူးေနခ်ိန္မွာ
ငါေလ. . . . .
ငါ့၀ိဥာဥ္ေလ . . . .
(မတင္ႏိုင္ေသးတဲ့ေလးညႇိဳ႕မွာ
သူအျပံဳးေတြထိ႐ွသြားသလားမသိ။)
ငါ . . .
ဆက္တင္ေနမိဆဲ။
ႀကိဳးတေခ်ာင္းရဲ႕ရာဇ၀င္မွာ
မလွပတဲ့
ဗ်ည္း သရေတြနဲ႔ ၀ါက်ဆံုးခဲ့ရတာ
ငါနဲ႔ ရာ၀ဏ တထပ္ထဲက်ခဲ့တယ္။
တိုင္တည္ထားခဲ့တဲ့အရာရာဟာ
ရင္ဘတ္ကိုဆူး
ေနာက္ေတာ့ . . . .
ဘ၀ကိုဆူးသြား။
ဆူးခ်င္သေလာက္ဆူး။
႐ူးခ်င္သေလာက္႐ူး။
ယစ္မူးရီေ၀
မေမ့ႏိုင္ျခင္းတခု။
ေလွာင္ျပံဳးေတြေအာက္
္ေရာက္သြားတဲ့ကမၻာငယ္
ဘယ္ . . .
ဘယ္ေတာ့မွ
မရစ္ေႏွာင္ေတာ့ပါ။
ညစ္ေထးေထးႀကိဳးတေခ်ာင္းရဲ႕
မလွပတဲ့ဆက္ထံုးရာ
မင့္ဘ၀ အနာရမွာစိုးမိတယ္။ ။
(၃)
///////////
နတ္မိမယ္
ေ႐ြးျခယ္ခြင့္လက္မွတ္တေစာင္
ေကာင္းကင္ဘံုရဲ႕ သမီးပ်ိဳ
င့ါရဲ႕ ဒုတိယ ကိုယ္ပြား
အေတြးမ်ားရဲ႕ သြယ္လ်တဲ့ လက္ညိႈးတေခ်ာင္း
အလင္းထဲက အေတာက္ပဆံုး အေရာင္။
နတ္မိမယ္ေလး . . .
ငါဆိုတဲ့ေတးေတြ
အဆံုးမသတ္ခင္
ကိုယ္ေရာင္မေဖ်ာက္လိုက္ပါနဲ႔ကြယ္။
တြယ္ညိွလာတဲ့ ႏြယ္တစင္းကို
တစစီရွင္းရင္း
ဝကၤပါအိမ္ေလး ေဆာက္ၾကမယ္။
စၾကၤာဝဠာတံတိုင္းဆီ မေရာက္သေ႐ြ႕ေပါ့။
ေအးခဲ က်င္စက္ေနတဲ့ ၾကယ္စင္ေတြအတြက္
ရင္ဘတ္ခ်င္း ထိခတ္တိုင္းပြင့္လာတဲ့
အေႏြးဓာတ္ေတြေပးမယ္။
ပူေလာင္ျပင္းရွတဲ့ ေနအလင္း ရန္စြယ္မ်ား
႐ႊန္းစိုေအးျမေသာ စိတ္တူကိုယ္တူအၿပံဳးေလးေတြနဲ႔
ၿငိွမ္းသတ္မယ္။
နတ္မိမယ္ေလး
အိုေဟာင္းႏြမ္းနယ္လာတဲ့ ဒိုင္ယာရီေတြ
ေမႊေနွာက္ရွာေဖြရင္း
ရတုအဆက္ဆက္က နွစ္ခ်ိဳ႕ေ႐ႊေရာင္အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္း၊
အခ်ိန္မဲ့ဇုန္ထဲ
အခါခါ ရွင္သန္ထေျမာက္တတ္ေသာ
အားအင္သစ္မ်ားအေၾကာင္း
တိုးတိုးညႇင္းညႇင္း တီးတိုး႐ြတ္ဆို
ကဗ်ာအို အခ်ိဳ႕
ေဝဒနာေတြ ပ်ိဳ႕အင့္ျပည့္အန္သည္အထိ
ဆာေလာင္မြတ္သိပ္သမွ်
ငါတို႔ အသိုက္အဝန္းေလး လႊမ္းၿခံဳရစ္သိုင္းလိုက္ၾကမယ္။
အျပင္မွာ တိမ္သာလား . . .
အခ်စ္ ေအးတယ္။
အေႏြးထည္ဝတ္ထား။
မင္းနွခမ္းပါးေတြ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနေရာ႕။
နတ္မိမယ္ေလးေရ . . . . .
ငါ့ရဲ႕ နတ္မိမယ္ေလး . . . . .
ေခၚသံေတြၾကားလား။
ငါရွာေနတယ္။
ျပန္ထူးေပးပါကြယ္။ ။
(၄)
//////////////
နွစ္ေရာင္စပ္
သူငယ္ခ်င္းေတြက စကားေျပာတယ္။
က်ေနာ္က နားေထာင္တယ္။
လူေျခတိတ္တဲ့ ညေတြဟာ
စကားလံုးေတြ ေမြးဖြားဖို႔
အေကာင္းဆံုး နကၡတ္ပဲ။
လူေတြက ေအာ္ဟစ္ေလွာင္ေျပာင္တယ္။
က်ေနာ္က အမွားေတြဆက္လုပ္တယ္။
ကမၻာဟာ
စကားလံုးေတြ သိုေလွာင္ရာ ဂိုေဒါင္ရံု။
ဒီလိုပဲ နားလည္ရင္း
ဒီလိုပဲ အလင္းေပါက္ခဲ့တဲ့
နွစ္ေရာင္စပ္ ကဗ်ာေတြ
အိပ္သြန္ဖားေမွာက္
တေတာက္ေတာက္စီးက်ေနလိုက္တာ။ ။
(၅)
///////////
နွင္းခြဲမိုး
၁။
မရိုးမသား တိမ္ရိပ္
တလိပ္လိပ္ ပန္းခ်ီအၫြန္႔အဖူး
စူးစူးရဲရဲေလသင္တုန္း ဘယ္လိုမုန္းပါေစ
အသံသည္းသည္းၾကားရင္
ရင္ခုန္ခ်င္တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္နွစ္
အခုမျဖစ္ေတာ့ဘူး။
၂။
ႏုတဖန္ ရင့္တသစ္
အညစ္ညစ္အေထးေထး
ေျဖးေလးလာတဲ့ ရင္ခုန္နွစ္ရဲ႕
အခ်ိန္ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ
တိမ္ညိဳမိုးစက္မ်ား
တပါးေမရဲ႕ ေျမမွာေရာ
စိုစို႐ြဲ႐ြဲ ႐ြာဆဲေလလား။
၃။
မမွန္းဆရဲ
နွင္းဖြဲရာသီ
အတည္အခန္႔ ယဥ္သန္႔သန္႔ျမဴး
မိုးလူးေလရိုင္း
မစိုင္းမတြ ရုန္းႂကြဆူညံ
ရာဇသံဆင့္။
နွင္းပြင့္ျဖဴေရာ္
မေပၚမထင္ မျမင္ဝိုးဝါး
ေဆာင္းအိုညမ်ား ခ်ဥ္းပါေရာ႕။
၄။
အေငြ႕အသက္
ေထြးဖက္ၾကင္နာ
ေဆာင္ဘာသာထဲ
နွင္းခြဲမိုးေရ
စိမ့္စိမ့္ေႂကြသက္
( ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္ေဆြလ်က္ )
ရက္စက္တယ္။ ။
(၆)
////////////
ျဖဴစင္ျခင္း
ေရာင္းတန္းမ၀င္ခဲ့တဲ့
စကၠဴျဖဴတခ်ပ္
ပန္ခ်ီခန္းမွာ
ခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ့တယ္။
အို . . .
အသင္ေလာက
အေရာင္ျခယ္မွလွမယ္ဆို
ေနပါေစ။
ငါ့တဲအိုအို
ဧည့္ခန္းမွာ
အလွၾကည့္ဖို႔
ျပန္ယူသြားပါ့မယ္။
(၇)
//////////
ေဆာင္းမနက္
မွိုင္းတအူအူ
ျမဴ . . . . .တဖြဲဖြဲ
လူကြဲရင္ လမ္းေပ်ာက္ခ်ည္ရဲ႕
လက္ၿမဲၿမဲတြဲ။ ။
(၈)
////////////
သံသယေၾကာင့္ အက္ကြဲသြားေသာနံရံမ်ား
အေၾကာင္းျပခ်က္တိုင္းမွာ
လီဆယ္မူေတြ ပါခ်င္မွပါမယ္။
တခါတခါ ယိုင္ခ်င္တဲ့ဘက္ ယိုင္တတ္တဲ့
သမုတိသစၥာကိုလဲ
ကိုယ့္သေဘာ ကိုယ္ေဆာင္
တိုင္တည္ရတာ ရွိေကာင္းရွိရဲ႕။
ဆုပ္ထားတဲ့ လက္ေတြ
ဖက္ထားတဲ့ ပုခံုးေတြကိုေတာ့
သံသယရွင္းရွင္း
ရင္ဘတ္ စီးခ်င္းခင္းလိုက္စမ္းပါ။
ၿပံဳးေနတဲ့ နႈတ္ခမ္းကိုမွ
မၾကင္နာနိုင္ရင္
လျပည့္ညရဲ႕ အရွင္းဆံုး ဖြင့္ဆိုခ်က္မွာ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္သာ မိုက္မဲလိုက္ၾကပါေလ။ ။
(၉)
///////////
'' . . . . . ''
ငါက
မိုနိုဆန္ဆန္ ကန္းထရီးသီခ်င္းေတြကိုမွ
ရူလိုက္ ရွဳိက္လိုက္
ပိန္လိုက္ေဖာင္းလိုက္
အန္ထုတ္လိုက္ ျမိဳခ်လိုက္
. . . .
. . . . . . . . . .။
အတုအပ ဆင္တူယိုးမွား မရွိတဲ႕
ဂီတအတြက္
အလင္းနွစ္ေတြ စီနင္း
ခရီးျပင္းနင္းစရာ မလိုခဲ႕။
ေဆြးေျမ့ေနတဲ႕ ဂူနံရံေတြမွာ
လွဳိင္သံေတြ နားစြင့္ရံုနဲ႕
ေက်ာက္ေခတ္ရဲ႕ ဒိုေရမီဖာဟာ
ရင္တျခမ္းေၾကြသည္ထိ
သာယာညွင္းသြဲ႕ . . . . . ။
ဘယ္လိုေနလဲ. . . . . .
ဖန္ခါးခါး လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲမွာ
မနက္ေတြ တို႕ျမည္းၾကည့္စမ္း။
လမ္းေတြေကြ႕ေကာက္သေလာက္
ငါ့စိတ္ေတြ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး
'' အရူး အရူး '' လို႕
ေအာ္ဟစ္ဆူညံသံေတြလား . . . .
ငါနားမွာ ယဲ႕ယဲ႕ေလးၾကားမိ။
သူတို႕မသိတာထင္တယ္။
ငါ့သိတဲ႕ ဂီတဟာ
လွပလြန္း သိမ္ေမြ႕လြန္း ေျပျပစ္လြန္းခဲ႕။
ေခတ္ေတြ
တိုးေဝွ႕ ေျပလႊား
ငါ့ေဘးနား တရိပ္ရိပ္ေက်ာ္ျဖတ္သြား။
ဒီမွာ ဒီမွာ . . . .
တစိတ္ေလာက္ ဆိုပါရေစ။
ဂီတဟာ
ထုတ္ကုန္မဟုပ္ဘူးဗ်။
(၁၀)
////////////
နုပန္းသစၥာ (၂ )
အတိတ္ဆိုတာ
ခရီးသြားဟန္လြဲဆံုခဲ႕ၾကရင္ေတာ့
အေကာင္းသား . . . . ။
ၾကည့္စမ္း . . . .
ေဝေဝဆာ သေျပပန္းေတြလဲ
ႏြမ္းခဲ႕ျပီေလ။
ပင္ေျခတဝန္းက
မာထန္ေအးစက္သမွ်
က်စ္လစ္ခဲ႕ၾကတဲ႕
ေက်ာက္စရစ္ျဖဴျဖဴေလးေတြလဲ
ေျမသားထဲ တိုးဝင္လို႕။
အေရာင္ျပယ္လြင့္စ
ခံုတန္းလ်ားေလးေတြ
အလဲလဲ အျပိဳျပိဳ။
ၾကက္ခြပ္လွိဳင္းေတြ
အျပိဳင္းျပိဳင္းနဲ႕
ေရလႊာျပင္ အဆိုင္ဆိုင္အထစ္ထစ္မွာ
တို႕ကမၻာေလးရဲ႕
ပံုရိပ္စစ္ေတြဟာ
တြန္႕ေၾကဝိုးတဝါး။
သူသာျမင္ေစခ်င္ . . . .
ေရၾကည္ျပာ
ကမ္းနံေဘးက
သံုးရာသီပန္းကေလးေတြသာ
အေလ့က် အျမစ္ဆြဲ
သဲသဲလွဳပ္ ပြင့္ေဝၾက။
ပန္းကေလးေတြ ျပတဲ႕အဘိဓမၼာ
သူသာ
ကိုယ့္ေဝဒနာရဲ႕ သဲလြန္စ
အလွကို စံုမက္ေသာသစၥာ
ခိုင္မာစြဲနစ္ ဆူးရစ္ခဲ႕ျပီ။ ။
(၁၁)
////////////
ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း ျမိဳ႕အဝင္လမ္းမ်ား
အေဖရယ္ . . . .
အစ္ကိုရယ္ . . . .
ဝိုက္ဒူး ပင့္ဒူး စလြယ္ ျမင္းစီး
ဟီး ဟီး ဟား ဟား . . . .
က်ည္း က်ည္း က်ား က်ား . . . . .
ေပ်ာ္စရာထက္ ပိုမယ္။
ခါးေတာင္းေတြ ျဖဳတ္ရေတာ့မလား။
အခ်ိန္ရယ္ . . . .
ေနဝင္ျခင္းေလးတဝိုင္းေတာ့
ခတ္ခြင့္ျပဳပါ။
လက္စံုထမင္းဝိုင္းမွာ
တဦးစီ . . . .
တေယာက္စီ . . . .
တေနရာစီ. . . .
ေဟာ့ဟို ေက်းလက္မွာ
ငါးပိရည္တခြက္က ေျပာတဲ႕
ဒိုင္ယာရီတပုဒ္ရွိတယ္။
အခ်ိန္ရယ္ . . . .
အျပံဳးေတြထက္
ဘယ္နတ္သုဒၶါက
ရသာျမိန္မွာလဲ။
ငါ့တို႕ေကာင္းကင္မွာ
ၾကယ္ကေလးေတြက
အျခားစၾကၤာဝဠာကို
အားကိုးဖက္တြယ္စိတ္နဲ႕
ပ်ံသန္းသြားၾကတယ္။
မ်က္ရည္ေတြၾကားက
ပီတိနဲ႕ ၾကည့္ေနတဲ႕ မ်က္ဝန္းနွစ္စံုဟာ. . . .
အခုထိ မမွိတ္မသုဥ္ေပါ့။
ငါ ေျပးမၾကည့္ျဖစ္ခဲ႕တာ
ၾကာခဲ႕ပါေရာ႕လား။
အဲ႕ဒီမ်က္ဝန္းနွစ္စံုေလ . . . . .
နားမလည္နိုင္ေလာက္ေအာင္
ခဲရာခဲဆစ္ ဆြံ႕အ ေပးခဲ႕ၾကတယ္။
အခ်ိန္ရယ္ . . . . .
တေန႔႔တာ စာမ်က္နွာတိုင္းမွာ
အလြမ္းေတြနဲ႕ နိဂံုးခ်ဳပ္ဖို႕
ဘယ္အထိ ဆြဲဆန္႕ထားမွာလဲ။
လူအျဖစ္ဟာ ခက္ခဲသလို
လူအခ်စ္ဟာ နက္နဲတယ္ဆိုတဲ႕အေၾကာင္း
ငါငယ္ငယ္က
အနမ္းေတြ ေဝခဲ႕ဖူးတဲ႕
ညိဳစိမ့္စိမ့္ပါးျပင္တဖက္က ေျပာျပခဲ႕တယ္။
တကယ္ေတာ့ ငါတို႕ေတြရဲ႕
ေတြ႕ဆံုျခင္းဆိုတာ
ထင္သလို ျပတ္သလိုနဲ႕
ဝိုးတဝါး မွိန္ေဖ်ာ့သြားတဲ႕
လွ်ပ္စီးေၾကာင္းတခုသာ။
ဘယ္လိုေလာကပါလိမ့္ . . . .
အခ်ိန္မဲ႕ဇုန္ထဲမွာ
အလင္နွစ္နဲ႕ ေရြ႕လ်ားေနတဲ႕
လိုခ်င္ေလာဘေတြ
လူလိုလို
ကပ္ပါးလိုလို
ေက်ာရိုးမဲ႕သတၱဝါေတြ
ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း ျမိဳ႕အဝင္လမ္းထဲ
ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း တိုးေဝွ႕လို႕။
အိမ္မက္လား . . . .
တကယ္လား . . . . .
အခ်ိန္ရယ္ . . . . .
ငါ့ကိုျပန္ေခၚေပးပါ။
ေနဝင္ျခင္းေလး တဝိုင္းခတ္ျပီးရင္
လက္စံုထမင္းဝိုင္းေလးမွာ
အျပံဳးေတြ ခူးခပ္စားၾကမယ္။
ျပီးေတာ့ . . . . .
စိုစိုရြဲရြဲ ညေရာင္အေမွာင္ထဲမွာ
ေက်းလက္ေတးေတြ တပုဒ္ျပီးတပုဒ္ဟဲၾကမယ္။
ဘာဂ်ာသံ ျပတ္တိျပတ္ေတာင္းနဲ႕
အေမ့မ်က္ေစာင္းေတြ တပြင့္ျပီးတပြင့္ ေၾကြသည္ထိေပါ့။ ။
(၁၂)
//////////////
မေန႔ကငါ
အခ်ိန္နဲ႔အလင္းဟာ
အ႐ွိန္အဟုန္နဲ႔ စီးဆင္း။
အတိတ္ဟာ
အသင္းပ်ံ႕ဆံုးပန္းတပြင့္။
မေနက
အခ်ိန္ဆိုတ့ဲဂ်စ္ပစီအဖိုးႀကီးကို
ခေရပင္တန္း ေအာက္မွာ
ငါေတြ႔လိုက္မိတယ္။
ဒီေန႔
သူနဲ႔ငါ
ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းေတြေပၚ
ေျခရာခ်င္းတထပ္ထဲက်
ငိုခ်င္းခ်ေနရၿပီ။
အလွနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းဟာ
ၾကယ္တံခြန္ေတြလို
မ်က္စီလည္လာတတ္ေပမယ့္
ဖမ္းဆုပ္ခြင့္မရ။
ငါေတြကူးစက္မွာေၾကာက္လုိ႕
ကဗ်ာေတြ
ေန႔တလုံး ညတလုံး
ေသာက္ခဲ့ရတာပါ။
သြားႏွင့္ေတာ့
သူငယ္ခ်င္းေရ ႕ ႕ ႕ ႕
ပစၥကၡကိုမယုံခ်င္ေသးလို႔
ျမစ္ညာဆီျပန္သြားလိုက္ဦးမယ္။
တခါတခါေတာ့လည္း
ဆူးကိုဆူးနဲ႔ထြင္းရမယ္လို႔
မွတ္ထားလိုက္ေပါ့။
အဲ့ဒီအခါ
အလြမ္းကို ေ၀ဒနာလို႔
ကင္ပြန္းမတပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။
အခ်စ္နဲ႔အမုန္း
အ႐ွဳံးနဲ႔အျမတ္ဟာ
လည္ခ်က္တဖက္စီက
၀န္ေသေတြပါ။
ငါ့ကိုယ္ငါေက်နပ္တယ္။
သက္ရင့္ဒိုင္ယာရီထဲမွာ
ငါဟာ႐ွင္သန္ဆဲမို႔ေလ။
(၁၃)
/////////
မျပီေသးေသာလြမ္းခ်င္းရွည္ . . . .
ထူေျပာလာတဲ႕
နာက်င္မူ အဆိပ္ . . .
လိပ္ေခြယွက္သန္းေနေသာ
ကႏၱာရ ႏြယ္ပင္မ်ား . . . . .
လွည့္စားတတ္ေသာ
ရင္ခြင္ဦး . . . . .
မူယာေတြမ်ားတတ္တာ
ဘယ္နွရာသီ ရွိခဲ႕ျပီလဲ ။
တခ်ိဳ႕ေၾကြ
တခ်ိဳ႕လြင့္ပါး
သနားစရာ ငုဝါတို႕ရဲ႕
လဲေလ်ာင္းေမွးစက္ရာ
ရင္နာစရာ
ရင္ေမာစရာ
ပြင့္သစ္တို႕ရဲ႕ေျခရာမွာ
ေဝဒနာေတြစြဲ
သို႕ေသာ္ . . . . .
လြမ္းေနဆဲ ေပ်ာ္စံရာ ။ ။
(၁၄)
//////////////
အကြက္ဆန္း
အက်ံဳ႕ အၾကြ သေဘာမွာ . . . . .
ပိုသားလို နုေထြးေသာ
နွလံုးရည္ ေရာင္စဥ္တန္းတခ်ိဳ႕
သန္မာ ခိုင္က်ည္ေသာ
နွစ္ခ်ိဳ႕ သက္ရင့္ဒဏ္ရာမ်ား။
ကစဥ္ကလ်ား မြမ္းမံထားေသာ
ေလာကဓံ အေၾကအမြ
တစစီ . . . . .
တမွ်င္စီ . . . .
တကန္႕စီ . . . . . .
တခန္းစီ . . . .
ည ေန႕မပ်က္
စဥ္ဆက္ ရက္လုပ္ရ။
ဒီလိုနဲ႕ အကြက္က်
ဘဝဟာ
ဆန္းၾကယ္စြာ ရိုးအခဲ႕ျပီးျပီ။
ေဘာ္ေငြေရာင္ အလင္တန္းေတြၾကား
လမ္းျပၾကယ္ ရွာရ။
ေကာင္းကင္ကို
လက္ညိဳးထိုးခြင့္မရခဲ႕တဲ႕
လူၾကီးတေယာက္ရဲ႕
ရင္ဘတ္မွာ
အမည္ေဖာ္မရတဲ႕ ကင္ဆာဆဲလ္တခ်ိဳ႕
ကြ်မ္းေလာင္ လွိဳက္စား
ဟန္ေဆာင္တတ္တာ
လူလားေျမာက္မူ တခုလို႕
မွတ္ယူလိုက္မိတယ္။
ဆန္းၾကယ္စြာ ရုိးအေနဆဲပါေလ . . . ။
ပိုင္းဆစ္ခဲ႕သမွ် ပုစၦာေတြ
ျမစ္ကူးတံတား တစင္းလို
အလ်ားလိုက္ တြားသြား
မနက္ခင္းေတြ စိမ္းလန္းေဝဆာလို႕။
ေဖာက္ထြက္လာတဲ႕ အိမ္မက္ေတြက
သမုဒၵရာ တစင္းလို
စီးဆင္းသြားခ်ိန္မွာ
ဘဝဟာ
ဆန္းၾကယ္စြာ ရိုးအ လိုက္မိဆဲ။
ယံုၾကည္ရာေတြလဲ
ျမဴမွဳန္မႊားေတြ အညစ္စြဲ
မျပတ္မထင္ စြန္းေပသြားခဲ႕ရွာျပီ။
ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်
အခ်က္ျပ သတိေပးေနခဲ႕တဲ႕
ျပႆဒါး အရင့္အေရာ္မ်ားေပၚ
မ်က္လံုးမွိတ္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ
ဒီဂရီျမင့္လာတဲ႕ မိုက္ရူးရဲဆန္မူတခုလို႕သာ
သမုတ္လိုက္ၾကပါစို႕။
နိဂံုးမဟုပ္တဲ႕
ဇာတ္ေပါင္းခန္းမွာ
ဗိလိန္လဲ ငါ . . . .
မင္းသားလဲ ငါ . . . . .
ငါနဲ႕ ငါ
နွစ္ကိုယ္ခြဲ
လက္ဆြဲ နွဳတ္ဆက္ၾကခ်ိန္ထိ
ငါဟာ
ငိုက္ျမည္းေနတဲ႕
ပရိတ္သတ္ထဲမွာ
ေခါင္မေထာင္နိုင္ေအာင္
အိပ္ေမာက်ခဲ႕ သူပါေလ။ ။
(၁၅)
/////////////
သံမဏိ ေစာင္းၾကိဳးတခတ္
ရစ္ပတ္ေသာ နရီ
တစ တစ
လွတ ပတ အျပံဳးရိပ္
စိတ္ . . . . .
ေပ်ာ္ေမြ႕မိန္႕မူး
သူတထူး၏
ညိွဳ႕ယူနိူင္စြမ္းသမွ်
ဝါစဂၤ တန္ဆာ
သာယာေသာ ျဖစ္တည္မူ
အလူးအၾကြ။
လွဳိင္းခ်က္မ်ား . . . .
ရုန္းကန္ပုတ္ခတ္
အသက္ဓါတ္ အသြင္အျပင္ထိတိုင္
သံမဏိေတးသြား
ကစားေျခြလႊင့္
နင့္နင့္ၾကားေနဆဲ
အေဝးက
ခြန္းတုန္႕စကား. . . . .
သံမဏိ ေစာင္းၾကိဳးတခတ္
ရစ္ပတ္ေသာ နရီ
တီ တီ တ်ာ တ်ာ . . . . . ။ ။
(၁၆)
////////////
ေတးသီငွက္တို႕၏
ေတာင္ညိဳတန္း
အဖုအထစ္အလိပ္အခဲ
ဇေဝဇဝါေန႕စြဲေတြ
အရည္ေပ်ာ္စီးေမ်ာ
ေငြ႕ရည္သေဘာဖြဲ႕
ျပီးေတာ့ . . . .
ေပါင္းခံၾက။
ေအးခဲမွတ္ေရာက္သည္အထိ။
မသိလိုက္ မသိဘာသာေနသြား
မေနမနား
လံုးရင္းပါးခဲ႕
ဘဝပံုေဆာင္းခဲေလး။
ေနေရာင္ေတြလာျပီ . . .
လြတ္ရာေျပး
ေဝးေဝးေန။
ေအးေအးေသၾကမယ္။
အမြန္ျမတ္ဆံုးကဗ်ာ. . . .
လာ. . . . .
မိတ္ေဆြ။
ရွိန္းျမညင္သာေသာ
ပစၥကၡစမ္းေရေအး
အျမိဳက္ေဆးမဟုပ္ခဲ႕။
သို႕ေသာ္ . . . . .
(၁၇)
////////////
ေငြေရာင္ပိတ္သားထက္က
ေဆးမစံုေသာ
လြမ္းခန္းေအာ္ပရာ
မ်က္ဝန္းနက္နက္
စြဲမက္ယစ္မူး
ရူးျပီထင္။
စိတ္ခ်ပါ သခင္ . . .
သမုဒယေကာင္းကင္
ေနတစင္းကြယ္မွ
လအလင္းထြက္ရမွာေပါ့။
ခံစားတတ္သိေသာ
သံေယာဇဥ္ . . . .
သခင္မျမင္သမွ်
ကန္႕လန္႕ကာခ်
တခန္းရပ္ဇာတ္သိမ္း
သူစိမ္းေတြလို ေနၾကရံု . . . .။ ။
(၁၈)
////////////
ေန႕သစ္ဆီ . . . . ( ၂ )
သူငယ္ခ်င္းေရ . . . .
ကံေကာင္းျခင္းေတြဟာ
နွစ္ၾကိမ္ထက္ပိုခဲ႕ရင္
က်ိန္စာမ်ားျဖစ္ေနမလား . . . . ။
နယူတန္ေရွ႕ ေၾကြက်ခဲ႕တဲ႕
ပန္းသီးတလံုးဟာ
ကမၻာေျမဆီ ခုန္တက္သြားတာဆိုခဲ႕ရင္
သဘာဝတရားဟာ
ဘယ္ေတာ့မွ သတ္ပံုမမွန္တဲ႕
ေက်ာက္စာေဟာင္း . . . .။
သူငယ္ခ်င္းေရ . . . .
ျပတ္ေရြ႕ေတြေပၚ ေက်ာေပးအိပ္ရင္း
မိုးလင္း မိုးေသာက္
ကဆုန္ေပါက္အလင္းေတြထဲ
တကိုယ္စာေမွာင္ေနခဲ႕ၾကတယ္။
မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထား
အသက္ရူသံေတြ ပိုၾကားဖို႕။
စည္းတခ်က္ခတ္တိုင္း
ေတာက္ေလာင္လိုက္တဲ႕ ဂီတဟာ
ယံုၾကည္ရာ မျဖစ္ခဲ႕ရင္
တီးေနတဲ႕ လက္ခုပ္သံေတြ မရပ္လိုက္နဲ႕။
ကိုယ္လိုရာပံုသြင္းဖို႕
အရည္က်ိဳထားတဲ႕ ျဒပ္ေနွာမွာ
အလိုမက်ျခင္းေတြ
ေရာျပြန္းၾကရမယ္ . . ။
ခိုင္းနွဳိင္းမွ တန္ဆာျဖစ္မယ္ဆို
ေလဟာနယ္ထဲက ၾကယ္ကေလးေတြလို
ျပံဳးျပံဳးေလးၾကည႕္ျပီး
ေၾကြလိုက္ၾကရံုေပါ့။
ငါတို႕ေတြ သန္႕စင္ခဲ႕မိတာ
အျပစ္မွ မဟုပ္ဘဲ။
သူငယ္ခ်င္းေရ . . .
အဲ႕ဒီခေရေတြ
ဘယ္ေတာ့ ပြင့္မယ္ဆိုတာ မသိေသး။
လမ္းေဘးက ကိုးနာရီပန္းေတြေတာ့
အံုးအံုးက်က္က်က္ပြင့္ေနၾက
နံနက္ခင္ေတြ လွေနဖို႕ပဲေလ. . . . ။
ယဥ္ေက်းျခင္းဟာ
ငါတို႕ ကိုယ္ခႏၶာရဲ႕ ျဖဳတ္တပ္ရလြယ္ကူတဲ႕
အစိတ္ပိုင္းတစ ျဖစ္ေန . . . . . . .
ကစဥ္ကလ်ား အရိုင္းဆန္မူဟာ
ငါတို႕ သုခုမကို
ငါတို႕ ယစ္မူးဖို႕
ေနာက္ဆံုးမ်ဥ္းတေၾကာင္းလား
ဒိုင္ယာရီေတြဟာ
ေဘာင္ခတ္ဖို႔မွမလိုခဲ႕တာ။
သူငယ္ခ်င္းေရ . . . . . .
သက္ျပင္းေငြ႕ေတြ
တေရြ႕ေရြ႕ တိမ္စိုင္ေတြဆီ
စီးေမ်ာ ကခုန္ေနၾက
ဘဝကို ခက္ဆစ္ဖြင့္ဖို႕ဆိုရင္
လမ္းခြဲညေနေလးတခုလိုတယ္။
ဆိတ္ဖလူးနံ႕ သင္းသင္းေလးနဲ႕ေပါ့။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
သူငယ္ခ်င္းေရ . . . . .
လင္းၾကက္ေတြလဲတြန္ေနျပီ။
ခဏေစာင့္ . . . . ။
ေရာင္နီလာေတာ့မယ္။
(၁၉)
///////////
ေန႕သစ္ဆီ . . . .
ဟိုး . . .အညာက
ေဆာင္းခိုငွက္ကေလးေတြ
ေလစုန္စီးဆင္း
အုပ္သင္းဖြဲ႕ပ်ံေနၾက။
မရိတ္သိမ္းနိဳင္ခဲဲ႕တဲ႕
အိမ္မက္ေကာက္နွံေတြ
တျဖည္းျဖည္းရင့္ေၾကြၾက
မနွစ္က ေဆာင္းလို။
ရင့္ေထာ္စ ရာသီမုတ္သံု
နွင္းခြဲမိုးေတြ အံု႕ျပတ္လို႕
အဆံုးမသတ္ လြင္တီးေခါင္
ဘယ္အခ်ိန္မွ ေျပာင္ေရာင္မွာလဲ
ဒီလိုတဝဲဝဲပ်ံသန္းၾက
ေႏြးေထြရာအရပ္ဆီ။
သူတို႕ေက်ာရိုးေတြသန္မာဖို႕
သူတို႕အေတာင္ပံေတြလွဳပ္ခတ္
ျမစ္နားကမ္းစပ္
မရပ္ခဲ႕ေသာေျခရာမ်ား
တေက်ာ့ျပန္ေဆာင္းရာသီထဲ
တဘာသာေရးျခစ္
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေနသစ္ဆီ . . . . ။ ။
(၂၀)
///////////
သိုက္ေဝးငွက္
ငါအၾကိမ္ၾကိမ္
ဟစ္ေၾကြးမိတဲ႕
ခ်စ္သူ႕နာမ
မိုးသားတံတိုင္းနံရံ
ဘယ္အတြက္
ပဲ႕တင္မျပန္ခဲ႕တာေလလဲ . . . . .။
(၂၁)
////////////
အတၲ
ေၾကးမံုျပင္ရဲ႕ ေက်ာတဖက္ဖီလာ
တစိမ္းဆန္ဆန္ရူျမင္သံုးသပ္မိတဲ႕ အရိပ္တခု
အဲ႕ဒီ အလင္းပိတ္ဝတၳဳၾကီးကိုမွ
ေခါက္ရိုးက်ေအာင္
ခ်စ္တတ္သြားမိတယ္။
(၂၂)
//////////
စိတ္ကစားတတ္တဲ႕ ပင္လယ္
က်ဳပ္မပိုင္တဲ႕
မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းၾကီးကို
စိတ္ရူးနဲ႕ ခဏတျဖဳတ္ ဆုတ္ျဖဲၾကည့္တယ္။
တစစီ ကြဲသြားသည္ အထိ. . . .
ၾကည့္စမ္း . . . .
တခြင္တျပင္အုပ္ဆိုင္း မွိဳင္းျပလို႕
တိမ္လွိဳင္းေတြ တရစ္ရစ္နဲ႕
ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ခဲ႕တာ။
သူ႕ငိုသံ
သူ႕ရွဳိတ္သံ
သူ႕ညည္းညဴသံ
. . . .
. . .
ဟုပ္တယ္. . . . .
အရိုင္းဆန္တဲ႕
ပင္လယ္တေကာင္ရဲ႕ ရင္ဝမွာလဲ
မုန္တိုင္းေတြထန္ ညံလို႕ပါ
ေကာင္းကင္ရယ္ . . . . . . ။
(၂၃)
///////////
ပံုတိုပတ္စ
ၾကယ္စင္ရယ္. . .
ေကာင္းကင္ရယ္ . . . . .
တိမ္ပန္ခ်ီအနုလက္ရာ
ည . . . . . .
'' လွတယ္''လို႕ ေျပာၾကပါစို႕။
ပံုျပင္ေတြ ရြက္တပ္ခဲ႕တဲ႕
စိတ္ကူးယဥ္ ပင္လယ္လမ္း
အေဖရယ္. . . .
ဘာေၾကာင့္မ်ား မုန္တိုင္းေတြ
မထန္ခဲ႕တာလဲ။
ဇင္ေယာ္ေတြ ဝဲပ်ံ
ခ်စ္စရာ့ ဟန္ကေလးမ်ား . . . . .
ငါးကေလးေတြ ဆပ္စလူးကူးခတ္
ျမဴးၾကြ သ႑န္. . . . . . .
ရန္သူ . . .
အနိဌာရံု . . . . .
အလွမဲ႕မူ . . . .
ကလဲ႕စား . . . . .
ဘာမွမပါ။
ဇာတ္ေက်ာရိုးမွာ
အံ႕ခ်ီးစရာမရွိေပမယ့္
အေဖက
ေဂဟ ဥယ်ာဥ္မွဴး
ပံုျပင္ေတြနဲ႕ လူလားေျမာက္ခြင့္ရခဲ႕တယ္။
ေၾကြတလွည့္ ၾကက္တခုန္ ကစားပြဲမွာ
အရွံဳးနဲ႕ အနူိင္ ရင္ဆိုင္အျပိဳင္လုၾကတဲ႕အခါ
စိတ္ခံစားမူနံရံတခ်ပ္ျခား
တကယ္က
တသားထဲပါ။
သန္႕စင္စြာ အရွံဳးေပးလိုက္ျခင္းဟာလဲ
လိပ္ျပာလြင့္မတတ္
ၾကီးျမတ္ပါသတဲ႕။
အေနာက္ေတာင္ေတာက
ပဲခင္း နွမ္းခင္းေတြအေၾကာင္းပါသလို
အင္းေတာင္ၾကီးေပၚက
ေက်ာက္သားကို ကုပ္ျခစ္
မဟာလူသားျဖစ္ေနၾကတဲ႕
အင္းတဲသားၾကီးေတြအေၾကာင္း
. . . . .
ဘယ္ေမ့ေကာင္းမလဲဗ်ာ။
ည . .
တကယ္လွပါရဲ႕။
စိန္ျမရံျခယ္သ
မွန္နန္းက ဧကရီလို
တထီးတနန္း မဆန္းလွေပမယ့္
ေတာရပ္က ကညာ
သနပ္ခါးရည္က်ဲေလး
သိပ္လွတဲ႕ ည
'' ဟိုး ေရွး ေရွးတုန္းက ''နဲ႕ စခဲ႕တယ္။ ။
(၂၄)
///////////
ေရွာ့
ကမၻာ . . . . . .
စက္ရုပ္က စက္ရုပ္ထုတ္မယ့္ပံု။
ျမန္မာ . . . . . . .
ရုပ္ေသးရုပ္က ရုပ္ေသးၾကိဳးဆြဲရင္း
မရွင္းမလင္း အခင္းအက်င္း
ရွင္းရင္းရွဳပ္
ဒါအလုပ္မွ မဟုပ္တာဗ်ာ။ ။
(၂၅)
////////////
အေရာင္မဲ့ ရာသီ
ဟိုး . . . .
ျမျမက္လႊာေပၚမွာ ဆင့္ဆင့္မိုးခဲ့တဲ့ျမဴေျခ
ဘယ္အရာက မႈန္ေ၀ေစခဲ့သလဲကြယ္။
ဟာတာတာအလင္းဓာတ္အာ႐ုဏ္နဲ႔
မခံုမင္ျဖစ္ေတာ့တဲ့ ရြက္စိပ္စိပ္ဗာဒံပင္မင္းမွာ
ခ်စ္ျခင္းကို ႐ိုးစင္းစြာ ယုယမိသူအတြက္
တစိမ္းဆန္မ်က္လႊာေတြနဲ႔
မဆီးႀကိဳပါနဲ႔လား။
ေဆြ႕ေဆြ႔ခုန္ေနတဲ့ ေလညႇင္းအလူးအလြန္႔မွာ
ဖြဖြေလး၀ဲတတ္တဲ့ ရြက္ေႂကြေတြရဲ႕ သဘာ၀ကို
ႏွစ္ဦးအတူ ႐ူေငးရတာေလာက္ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အရသာဟာ
ခ်စ္သူေျမမွာသာ တင့္တယ္မွာေပါ့
မိန္းကေလးေရ. . . . .။
ဟိုး. . . . .
ျမျမက္လႊာေပၚမွာ ဆင့္ဆင့္မိုးခဲ့တဲ့ျမဴေျခ
ဘယ္အရာက မႈန္ေ၀ေစခဲ့သလဲကြယ္။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေတြးဆၾကည့္ေပမယ့္
အေျဖမ႐ွိတဲ့ နိမိတ္ပံုေတြ
ေဆးမစံုေပမယ့္
အိမ္မက္ျဖစ္ခဲ့တာကိုက
ၾကည္ေမြ႔စရာပါ။ ။
(၂၆)
///////////
ေလွာင္ရယ္သံေတြ အဆံုးမွာ. . .
မင္းဆုတ္ျဖဲလိုက္တဲ႕
စကၠဴျဖဴ တပိုင္းတစ . . . .
မင္းလႊတ္ပစ္လိုက္တဲ႕
ကဗ်ာစာအုပ္ေလးထဲမွာ
တို႕အားလံုးရဲ႕ နွလံုးေသြးနဲ႕ ေရးျခစ္ထားတဲ႕
ခပ္ညံ့ညံ့ဝါက်ေတြဟာ
ေျဖာင့္တန္းတဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္
ဘယ္ေတာ့မွ . . .
အိုေဟာင္းမသြားတဲ႕
အသစ္စက္စက္သံစဥ္ခ်ိဳေတြ. . . .
မိျဖဴေရ . . . .
အညစ္အေၾကး
ကိုယ႕္ေခြ်းနဲ႕ ျပန္ေဆးေနသူေတြပါ။
အဲ႕ဒီခါးသီးမူေတြေလ. . .
ဘဝတေကြ႕ရဲ႕
လမ္းတေကြ႕မွာပဲ ထားခဲ႕တယ္။
ကိုယ္တို႕ဘဝရဲ႕ နာက်ဥ္းစရာဟာ
အေသာဇာတ္ရဲ႕ ျပက္လံုး
ျပီးလြယ္ ေပ်ာက္လြယ္
ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ရြင္ေနၾကဆဲ။
အမည္မတပ္ျဖစ္ေတာ့တဲ႕
လစ္ဟာမူတခုနဲ႕ေပါ့။ ။
(၂၇)
///////////
အလင္းေပ်ာက္ ရာသီ
မိုးသည္းနဲ႕ ေလျပင္း
စီးခ်င္းခင္း
အလင္း . . . .
ဖ်က္ခနဲျပိဳ
တိမ္တခို
ညိုေနဆဲ။
သည္းပံုမ်ားကြယ္. . . .
သာယာဖြယ္ေကာင္းကင္ေအာက္
ေရာက္ရမယ္ဆိုတဲ႕ေန႕
ငါတို႕ ေတြ႕ရဦးမွာလား။
(၂၈)
/////////////
ေခတ္
အျဖဴနဲ႕ အမည္း
မသဲကြဲ ဖန္သားျပင္
ၾကနး္အင္မစံုခဲ႕တဲ႕
ဇာတ္ဝင္ခန္း . . . . .
လူၾကမ္းေတြ အဖမ္းခံရရင္
လက္ခုပ္ထတီးၾက
လက္ေခါက္မွဳတ္ရနဲ႕
သမိုင္းေပး တာဝန္ေတာ့ မဟုပ္ပါ။
တရားမွ်တမူအတြက္
သူတတ္တဲ႕ ဘာသာစကားနဲ႕
ထြက္ဆိုတတ္တဲ႕
ရြာကေလး . . . . . .။
ခ်စ္သူတို႕ရဲ႕လမ္းခြဲ
ေၾကကြဲပူေဆြးရ။
မေအာင္အီးတတ္တဲ႕ ရြာကေလးဟာ
ဘာမရ ညာမရ
မ်က္ရည္ေတြ က်ခဲ႕တယ္။
စိမ္းဝါနီျပာ
ေရာင္စံုေတြ မပါတဲ႕ေခတ္ . . . .။
ရြာကေလမွာ
အျဖဴနဲ႕ အမည္း နွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိခဲ႕တယ္။
အခုေတာ့ . . . . .
ေရာင္စံုဖန္သားျပင္ၾကီးေရွ႕မွာ
က်ရွုံးသြားတဲ႕ ရက္စက္မူေတြအတြက္
လက္ခုပ္သံေတြ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္းသက္ . . .. . . . . . . . ။
ေၾကကြဲစရာ လြမ္းခန္းေတြလဲ
မ်က္ရည္ေတြ မဲ႕လို႕ဗ်ာ။
ေၾသာ္ . . . . .
ေခတ္ေတြ တကယ္ ေျပာင္းသြားခဲ႕ျပီကိုး။ ။
(၂၉)
///////////
ေဝး
အဲ႔ဒီေက်ာက္သင္ပုန္းေလးေပၚက
ျဖဴျဖဴစင္စင္ ဝလံုးေလးေတြ
အျကိမ္ျကိမ္ေရး
အျကိမ္ျကိမ္ဖ်က္ခဲ႕ျက။
. . . . . . . .
. . . . . .
. . . . .. . . . . . .
သတိရျခင္းဘာသာစကားနဲ႕
ေရးထြင္းခဲ႕ျကတဲ႕ ယူကလစ္ပင္စည္က
အသည္းပံုမွတ္တမ္းလႊာ
ရာသီေတြေက်ာ္လြန္သြားခ်ိန္တိုင္း
မိွန္မွိန္ ဝါးဝါး ပါးလ်သြားခဲ႕တယ္။
ပင္အိုျကီးရဲ႕ ရင္ဘတ္က တံဆိပ္ခတ္ခဲ႕တဲ႕ အမွတ္အသား
စည္းတခ်က္ခတ္တိုင္း
သံစဥ္ေတြ ေရစီးမွာ ကမ္းျပိဳသြားခဲ႕တယ္။
. . . . . . . . . . .
. . . . . . .
. . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . .
ထားခဲ႕ေတာ့ . . . .ေမ
မျပတ္စီးခဲ႕သမွ်
သမုဒယေရအလ်ဥ္ေျကာမွာ
ကိုယ္တေယာက္သာ
ေမ်ာပါရေစ။
. . . . . . .
. . . . . . .
. . . . . . . . . ။ ။
(၃၀)
////////////
ေျခသလံုး အိမ္တိုင္
ေကာင္းကင္ျပာနဲ႔ ေျမလႊာၾကား
ပိတ္မိေနတဲ့ ပိုးမႊားတေကာင္ . . . . .
ေနသာသလို ေနခြင့္ရခဲ့ျခင္းဟာ
ေက်းဇူးေတာ္ရဲ႕
အျမစ္လား
အသီးအပြင့္လား
အေၾကာင္းလား
အက်ိဳးလား
အမွန္လား
အမွားလား
. . . . .
. . . . . .
. . . . ။
ဒီေလာကမွာ
" ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခြင့္႐ွိတယ္"ဆိုတာ
" ႐ူသြပ္ခ်င္တာ ႐ူပ္သြပ္ခြင့္႐ွိတယ္ " ဆိုတာနဲ႔
တူညီေနလား
ဆင့္ပြား အဓိပၸါယ္လား
ဆန္႔က်င္ဘက္သေဘာတရားလား
ဒြိဟေတြသယ္လာတဲ့
ပိုးမႊာတေကာင္
ေကာင္ကင္ကိုမာန္ဖီး
ေျမႀကီးကိုအာခံခဲ့တယ္။
ဘယ္ေလာက္ပိတ္ပိတ္
တရိပ္ရိပ္ေရြ႕ ။ ။
(၃၁)
///////////////
သြက္ခ်ာပါဒ
____________
ေလာင္းကြၽမ္းတိုင္း
အလင္းမေဆာင္ႏိုင္ၾကေတာ့။
ပျခဳပ္ဆိုင္ထဲမွာေတာ့
အလွတရားဆိုတာ တံဆိပ္ကပ္မထားတဲ့ေရာင္းကုန္. . . .
မယံုရင္၀င္ၾကည့္ဗ်ာ။
ေလာကႀကီးက မႏူးညံ့ဘူးလို႔
ညည္းျငဴၾကလိမ့္မယ္။
စနက္တံျဖဳတ္ထားတဲ့ ဗံုး
ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းၾကမယ့္
ေခတ္တေခတ္ကို
လက္ခုပ္တီး ေလခြၽန္ေခၚခဲ့ၾကတာ။
ျပန္မလႊတ္နဲ႔ . . .
ျပန္မလႊတ္နဲ႔ . . . . .
ရင္ဘတ္ႏွစ္ျခမ္း ျဗန္းျဗန္းကြဲပါေစ
ေပါက္ကြဲစမ္းတဲ့ဗ်ာ။
ဟား ဟား . . . . .
အဲ့ဒီအမ်ိဳးေကာင္းသားေတြရ့ဲ
မ်က္ကြင္းမွာ နံေဟာင္ေနတဲ့
ကီေလသာအညႇီအေဟာက္ေတြ
ယင္မည္း႐ိုင္းေတြ တ၀ီ၀ီနဲ႔ေတာင္
မ်က္ေတာင္မခတ္ရက္လို႔ပါတဲ့။
ႏွစ္ျပားမတ္တင္း ယဥ္ေက်းမူကို
န၀ရတ္ကိုးသြယ္ အလိုက္ေပး အလဲအထပ္လုပ္ရတာကို
ဂလိုဘယ္လို႔ ထမင္းရည္ပူ လွ်ာလႊဲခ်င္ၾကတယ္။
ေျသာ္ . . . .
ၿမိဳ႕မၿငိမ္း ၿမိဳ႕မၿငိမ္း
အခုေတာ့
ခင္းမ်ားကို တန္ဖိုးထားတာ
လမ္းေပၚကထီသည္ေလးပဲ ႐ွိေတာ့တယ္။
(၃၂)
/////////////
စိတၱဇနာမ္ ႐ွာပံုေတာ္
ႀကိဳးမေပးႏိုင္လို႔
ျဖတ္ခ်လိုက္ရတဲ့ ေလတံခြန္ေလး
ကဆုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနခ်ိန္မွာ
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တဲ့ ဘာသာစကားေတြ
သူမၾကားႏိုင္ေတာ့ပါ။
ကိုထီးေရ . . .
" အျမင့္ပန္းကို ပန္ဆင္ခ်င္ လာတတ္တဲ့တေန႔မွာ
ကမၻာဟာ ႐ူပ္ေထြးတတ္သလား။"
က်ေနာ္ မသိခဲ့႐ိုးအမွန္ပါ။
က်ေနာ္ငယ္ငယ္က
စိတ္ကူးနဲ႔ ဆစ္ခဲ့တဲ့
ဘ၀ ၾကာပန္းကံုးေလးဟာ
ဒီထက္လွတယ္။
တကယ္ေတာ့. . . . .
အလိုမက်မူဆ္ိုတာ
လိပ္ျပာငယ္ရဲ႕ အေတာင္ပံမွာ
ေရာင္စံုျခယ္ထားတဲ့ ေဆးစက္ေတြပါ။
႐ူး႐ူးမူးမူး ဖူးခ်င္ခဲ့တဲ့
ကုမုျဒာေရ . . . . .
ညရဲ႕ အလွဟာ ဘယ္ဘုရားဆီမွာမွ
သစၥာမဆိုခဲ့ဘူးေနာ္။
မိုးေလဆင္ခ်ိန္မွာ
ေႂကြရဲတဲ့ သတၱိေတြ
အိမ္မက္ဆန္ဆန္ ငံုခဲ့ရတာထက္
ျမင့္ျမတ္ပါလိမ့္မယ္။
က်ေနာ္႐ွာခဲ့တဲ့ စိတၱဇနာမ္ေတြဟာ
ဂလိုဘယ္ေခတ္ရဲ႕ အေဆာင္ေယာင္ေတြၾကား
ေငြဆည္းလည္းသ ံတခြၽင္ခြၽင္လို
ဘ၀င္ ပသာဒမ႐ွိေတာ့တဲ့အခါ
က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ညည္းမိတဲ့
သီခ်င္တပုဒ္ျဖစ္စမ္း
၀မ္းမနည္းေတာ့ပါ ။ ။
(၃၃)
/////////
မာနေတြ ကာထားတဲ့ေကာင္
မပိုင္ေပမယ့္
ဆက္ႏြယ္ပါတ္သက္သမွ်
ခ႐ုခနၶာအိမ္ . . . ။
သိမ္ငယ္မူ သမုဒယအတြက္
အေရျခံဳ အေယာင္ေဆာင္ က်က္စား
တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ တေန႔ေန႔ဆီ . . . ။
အႏိုင္ယူဖို႔အတြက္ဆို . . .
အဆြယ္တေခ်ာင္း
သန္မာခိုင္က်ည္တဲ့ ႂကြက္သား
ထက္႐ွတဲ့ အားအင္
. . .
. . . . .
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မဆန္းစစ္ရဲေလာက္ေအာင္
ေၾကာက္ခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ . . .
အသက္႐ူဖို႔ ကာကြယ္ၾကတာဟာ
ျဖစ္တည္မူကို သက္ေသျပဖို႔
ေလာက သီအိုရီထင္တယ္။
ခုန္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားတခု႐ွိေနတာကိုက
လံုေလာက္ေနပါၿပီ။
ကိုယ့္လမ္းကို ရဲရဲေလွ်ာက္ဖို႔
မာေရေက်ာေရ ခ႐ုခနၶာအိမ္တခုမွာ
ေခါင္းေမာ့ၿပီး သိမ္ငယ္ရတာမ်ား
အရသာ႐ွိပါရဲ႕ဗ်ာ။ ။
(၃၄)
///////////
ခေရဖတ္စာ
ျမက္႐ိုင္းသစ္ႏြယ္
လိႈင္းအထပ္ထပ္
ေျခခ်စရာ ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလး
လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး. . .
ဘ၀က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ
ေႁမြေတြ႔ရင္ ရင္ခုန္
ဖားေတြ႕ရင္ ရင္တုန္ရ
လြမ္းစရာ စံုစီနဖာနဲ႔
ေက်ာင္းေတာ္ . . . ။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕
လူမသ္ိ သူမသိ
ပန္းေႂကြေတြ ျဖန္႔ခင္းထားတဲ့ ပရ၀ုဏ္ . . . .
လူမသိ သူမသိ
ေရႊခ်ထားတဲ့ ႀကီးျမတ္မူ. . . . .
လူမသိ သူမသိသမွ်
ပြင့္အာဖို႔ ႐ွက္ေနတဲ့ ခေရေတြ . . . .
စိတ္စြဲတိုင္း မက္ခဲ့ၾကတဲ့ အိမ္မက္မွာ
ႏႈတ္ခမ္းတလန္ ပန္းတလန္နဲ႔
ငယ္မူေသြးေတြ လိမ္းက်ံထားတဲ့
ဆယ္ေက်ာ္သက္ ငွက္ကေလး . . .
က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြထဲက
အခုေတာ့ ထျပန္သြာခဲ့ၿပီ။
ဥဒါန္းမတြင္
သမိုင္းမ၀င္ခဲ့တဲ့ ခေရပင္တန္းကေလးမွာ
အခုထိ
မေမႊးျမႏိုင္ေသးတဲ့ ခေရပန္းကေလးေတြ
ေရာင္းပန္းမလွခဲ့တဲ့ ခေရပန္းကေလးေတြ
သံုးရာသီပြင့္ေနဆဲ။
ခင္းမ်ားဖတ္ေနတဲ့ ၀ါက်တေၾကာင္းဟာ
ခေရဖတ္စာက လြင့္ေႂကြက်ခဲ့တဲ့
ကဗ်ာတပုဒ္ . . . .
ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ ။
(၃၅)
///////////////
ပန္းပြင့္ျခင္း
စကၠဴပန္းပါ ေမ. . . . .
အလွမေ၀
ရနံ႔မသင္း
ပန္းပြင့္ျခင္းကိုသာ အႏုပညာလို႔
တြယ္ဖက္မိတဲ့အခါ
ဘ၀ကိုခံုမင္တတ္ခဲ့ၿပီ ေမ. . . . ။ ။
(၃၆)
//////////////
ဒီတမိုးေႏွာင့္
မနက္အိပ္ယာႏိုးရင္ေတာင္
ေကာင္းကင္ကို တခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီးမွ
မ်က္ႏွာသစ္တဲ့ရြာကေလး. . . . . . .။
အပါယ္လားခ်င္ လားပါေစ
မဲစာရြက္ေပၚ
" မိုးေလ၀သ ညီၫြတ္ပါေစ" ဆိုတာသာ ေရးထားခဲ့တယ္တဲ့။
ေကာင္းဗ်ာ. . . .
ဗ်ိဳ႕ . . . . .
ခင္မ်ားကက္ဆက္ႀကီး ပိတ္လိုက္ပါေတာ့လား။
အဲ့ဒီ ကိုရင္သိန္းတန္ရဲ႕
" မိုးေရ တက္ေရ တေဖြးေဖြး . . . .
. . . . . . . . . . . . . ." ဆိုတာႀကီးက
က်ဳပ္တို႔ကို ေလွာင္ေနသလိုႀကီးဗ်ာ။
ဘႀကီးညဳိရဲ႕
"ေၾကာင့္က်ခပ္သိမ္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ"ဆိုတဲ့
ေမတၱာဓာတ္ေတြေလ
လႊမ္းပါတ္ကမၻာတည္ခဲ့ၿပီလားေတာ့မသိ
ရြာကေလးကေတာ့ သက္ျပင္းပူပူႀကီးေတြခ်
ငူငူႀကီး ငိုင္ေနရၿပီ။
လို၍မရေသာ ဆင္းရဲျခင္းေတြ
အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ အထုပ္လိုက္ အထည္လိုက္
နကၡတ္မွားတဲ့ ရာသီခြင္ေတြခ်ည္း
ကန္ထ႐ိုက္စြဲေနမိတယ္။
ၾကည့္ပါလားဗ်ာ . . . .
ရင္ဘတ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ခေရာင္းယာသားမွာ
ေရဆာတိုင္း အာခံတြင္း ျပင္းျပင္းဟခဲ့တာ
လက္တႏႈိက္ ပက္ၾကားအက္ေတြ . . . .
အဲ့ဒါေတြ ရြာကေလးက မခ်ိ႕တာဗ်။
အသံုးလံုးသာ သင္ခဲ့ရတဲ့ ရြာကေလးအတြက္
ေဂဟေဗဒစနစ္နဲ႔ ဇလေဗဒၾကားက ဆက္သြယ္ခ်က္ဟာ
၀မ္းတထြာနဲ႔ သမုဒၵရာႀကီးရဲ႕ၾကားက
ႏိႈင္းရသီအိုရီထက္
ဘယ္တန္ဖိုးႀကီးမလဲဗ်ာ။
သစ္ေတာသစ္ပင္ ခ်စ္ခင္တဲ့လူမ်ိဳးေတြ။
အခုေတာ့ . . . .
႐ွိတန္ဆာ မ႐ွိ၀မ္းစာဆိုပဲ။
အရိတ္သင္းခံလိုက္ရတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီး
ကတံုးေျပာင္ေျပာင္မွာ အပူေတြကန္ထြက္ေနရဲ႕။
ဒီလိုပါပဲ . . . .
အင္းေကာႀကီးမွာလဲ ၾကာျဖဴေတြ မေ၀ႏိုင္႐ွာေတာ။့
ရြာကေလးကေတာ့
ေလာဘတ၀က္ ထင္းတ၀က္ သယ္တိုက္လာတဲ့
လွည္းကေလးေပၚမွာ
ေခြၽးဒီးဒီးနဲ႔ ေရဆာေန႐ွာၿပီ။ ။
(၃၇)
////////////
" ရမၼက္ "
စံုစံုျမဳပ္ေတာ့မယ့္ေနမင္းႀကီးေရ. . . .
စကၠဴပန္းရံုေလးၾကား ခဏေမးတင္ထားစမ္းပါ။
မိုးႀကီးမခ်ဳပ္ခင္မွာ
ဘ၀ကို အေပါ့အငန္ ျမည္းစမ္းၾကည့္ပါရေစ။
ေျမလႊာရဲ႕ အေခါင္ခိုက္ဆံုးတေနရာက
ပရိေယသန . . . . . .
ဟုပ္တယ္
ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မူသစၥာ
ခဏဆို ခဏ
မင့္မ်က္ေတာင္တံခါးေတြ ေသာ့မခတ္လိုက္ပါနဲ႔။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေသာ့မခတ္လိုက္ပါနဲ႔။
မင့္ဆီက အရာရာ တက္မက္ျခင္းထဲက
တစံုတရာ ဖဲ့ေႁခြခြင့္ရမယ္ဆုိ
ု
သိဂၤါရအသိသညာနဲ႔ ထုသားေပသားက်ေနတ့ဲ
့
စြန္႔စားမူမ်ိဳး . . . . . . . .
အႏုရသရဲ႕ ခက္ထန္မာေက်ာမူေတြ
ြ
ခိုေအာင္းနားေန ေလ်ာင္းစက္ၾကပါေစ။
(၃၈)
//////////////
မ်က္လံုးမ်ား
______________
အေမ့ဆီက
မိခင္တေယာက္ရဲ႕ အားေတြအျပည့္ထည့္ထားတဲ့
မီးအိမ္တလံုး လက္ေဆာင္ရခဲ့တယ္။
အေဖ့က
" ေရႊအိုးထမ္းလာတာ ျမင္ရရင္
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ" တဲ့
တဖြဖြေျပာတယ္။
က်ေနာ့္အကိုက
ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စားတယ္။
က်ေနာ္က ကဗ်ာကို ခ်စ္တယ္။
သူ "ေတာက္" တခ်က္ေခါက္တိုင္း
ကဗ်ာတပုဒ္ ထထေရးတာေလ။
အဲ့ဒီလို အဲ့ဒီလို . . . .
ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့႐ူးၾကတိုင္း
အေမ့က
"ကိုယ့္အလုပ္ကို မလုပ္ဖူး"လို႔မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။
က်ေနာ္တို႔ အလုပ္က ဘာမွန္းေရေရရာရာမသိေပမယ့္
က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္အကို
ဘယ္တုန္းကမွ ရန္မျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။
ညီ ညီမ တူ တူမေတြက
အိုးဖင္ကပ္ပါတဲ့ ေရနဲ႔
ေဘာင္ဘင္ခတ္ခိုင္းၾကတယ္။
ငါေတာ့
အဲ့ဒီ ပုစၦာမတြက္တတ္ဖူးလို႔ ေျပာမိတာ
သိပ္၀မ္းနည္းတာပဲဗ်ာ။
အေပါင္းအသင္းေတြက
" သားႀကီးအဆင္ေျပလား"လို႔ ေမးရင္
ထီလက္မွတ္တေစာင္ ေကာက္ရသလိုဘဲ ။
ဒါေပမယ့္ . . . . .
က်ေနာ္ေပ်ာ္တယ္။
က်ေနာ္တႏွစ္က
မ်က္ေစာင္းထိုးတတ္တဲ့ အ႐ုပ္ကေလးတ႐ုပ္ ေကာက္ရခဲ့ဖူးတယ္။
ကေလးမဟုပ္ေတာ့
တယုတယသိမ္းမထားမိဘူး။
မခို႔တ႐ို႔ မ်က္ေစာင္းေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ပြင့္ေနခ်ိန္မွာ
က်ေနာ္မူးေမ့သြားခဲ့တယ္။
သတိရခ်ိန္မွာ သူမ႐ွိေတာ့ဘူးဗ်ာ။
က်ေနာ္က ေျမႀကီးေပၚမွာလမ္းေလွ်ာက္ က်င့္တယ္။
က်ေနာ့္ပါတ္၀န္းက်င္က
ေကာင္းကင္ကို ေျခကန္ၿပီး ေဇာက္ထိုးေလွ်ာက္ၾကတယ္။
သူတို႔ကေျပာတယ္။
"လူ႔ဂြစာေလး"တဲ့။
သိပ္လွတဲ့ အႏြတၱသညာဗ်ာ။
တကယ္ေတာ့ ကမၻာႀကီးဟာ
စၾက၀ဠာႀကီးထဲက ျမဴမႈန္မႊားေလးဆိုပဲ
ဘာမွ သိပ္မဆန္လွပါဘူးဗ်ာ။
မယံုမ႐ွိနဲ႔ဗ်ာ . . . .
က်ေနာ့္တကိုယ္စာ လမ္းကေလးရဲ႕
ေဘးတဖက္ဆီမွာ နီယြန္မီးေခ်ာင္းေတြထိန္လင္းလို႔။
ဒါနဲ႔ေတာင္
က်ေနာ္ဟာ
ညငွက္တေကာင္ ျဖစ္ခ်င္ေနခဲ့တယ္။ ။
(၃၉)
//////////////
အတုအေယာင္
ေပ်ာ္သလိုလို႐ွိခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့
ဒါဟာလဲ. . . .
လွည့္စားမူ မာယာေတြနဲ႔
သ႐ိုးမံထားတဲ့
သြက္သြက္ခါ ႐ူးသြပ္မူ ျဖစ္ေနမလား။
ငါကလဲ ငါပဲေလ . . . . .
အႏွစ္သာရနဲ႔ ပကတိတရားကို မျမင္ႏိုင္ေအာင္
ဥမၼတေကာခဲ့မိတယ္။
ဆံုေတြ႔ျခင္း အတု
ခ်စ္ျခင္းအတုေတြနဲ႔
အခုေတာ့ ေလ
လမ္းခြဲအတုမွာ
မ်က္ရည္အတုေတြ . . . ။
ငါမွာလဲ . . .
နာက်ည္းခ်က္ အတုေတြနဲ႔ ပါပေကာ။ ။
(၄၀)
///////////////////
ကိုယ္စီ
သူတို႔ဟာ. . . . .
ဟိုး . . . မိုးသားတိမ္စြန္း
လြန္းထးိုေခါက္တုံ ပ်ံသန္းၾက။
ငါက . . . .
မိုးကုတ္စက္၀ိုင္း အနားသတ္က
ငါ့႒ာေန အရပ္ဆီ . . . . . .။
သူတို႔ေတြ . . .
ဂလိုဘယ္နံရံေတြၾကား
ေခါင္းၾကပ္ကိုယ္ၾကပ္
တိုးေ၀ွ႔ေနခ်ိန္မွာ
ငါ့ၾကမ္းၾကားေလေတြ
ကာဗြန္ဖလူ႐ိုမဲ့ ေအးစက္စက္။
သူတို္႔ရဲ႕ မနက္စာ
ဟန္ဘာဂါတလံုး သီအိုရီေတြနဲ႔
ၿမိဳခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ
ငါက
ကာရန္ေတြ ကုတ္ဖဲ့လို႔
ကိုက္ခဲေနတဲ့ မႈံ၀ါး၀ါး ခံစားမူေတြနဲ႔
အရင္ကထက္ ျပာလြင္လာတဲ့
ေကာင္းကင္ႀကီးကို
သိမွတ္လြတ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
... . . . . .
. .
. . . . . .
. . . . .
. . . . . . .
. . . . .။
သူတို႔မွာ . . .
ကမၻာႀကီးကို ခါးေစာင္းတင္ႏိုင္တဲ့
ဦးေႏွာက္ရင့္ရင့္ႀကီးေတြ ႐ွိတယ္။
ငါ့မွာ . . . .
ထိခတ္တိုင္း ပြန္းပဲ့တတ္တဲ့
ႏွလံုးသား ႏြမ္းႏြမ္းေလး႐ွိတယ္။
အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ပန္ပုဆရာဟာ
ဘာသာဓေလ့နဲ႔ အသက္႐ူသံေတြ
တလႊာခ်င္းပိုင္းဆစ္ ။
အသစ္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
သို႔ေပမယ့္ . . . .
ေက်ာင္းလမ္းကေလးရဲ႕
နေဘး၀ဲယာက ခေရပင္တန္းကေလးေတြဟာ
ဘယ္သူဘယ္၀ါမေရြး
ျပန္ဆိုတိုင္း သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္ေနဆဲ။
ျပန္ရြတ္တိုင္း ကဗ်ာတပုဒ္ ျဖစ္ေနဆဲပါ။
(၄၁)
////////////
ကြမ္းေတာင္ကိုင္
________________
ငါ့ရဲ႕
ကြမ္းေတာင္ကိုင္မေလးေရ. . . .
ပြဲမ၀င့္သူမွာ
မင့္မ်က္လႊာတခါပြင့္ခ်ိန္ဆို
စည္ေဗ်ာသံေတြ သာလွရဲ႕ ။
သဲျဖဴျဖဴလမ္းကေလးဟာ
ျမန္မာဆန္သူေတြ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့
ေခတ္အဆက္ဆက္
ကုေဋတသန္းေတြ ဖိတ္စင္လို႔
အညာေလ အထိအ႐ွမွာ
လူးလြန္႔ခါသြားတဲ့
ေ႐ွး႐ိုးဟန္ ဆံႏြယ္ေတြမ်ား
လွ်ိဳးလိုက္ရတုေတြ ေမွးမိွတ္သြားခဲ့တယ္။
ငါ့ရဲ႕
ကြမ္းေတာင္ကိုင္မေလးေရ .. . .
ဓာတ္စက္ကလြင့္လာတဲ့
ဦးေရႊ႐ိုး နဲ႔ ေဒၚမိုး
အခ်ီအခ် သေရာ္ေတးဆိုတာ
ငါ့ကို ေလွာင္ေျပာင္ေနၾကသလို။
မင္းနဲ႔ေ၀းေ၀း
ေဟာ့ဒီလို . . . ေႏြလမ်ား
အလြမ္းခက္ခက္
ခါးသက္သက္ႏိုင္လွခ်ည့္။
သိလိုက္ၿပီေလ. . .
ေအာက္ကလိအာရဲ႕ အလကၤာမွာ
ပန္းေတြေ၀တဲ့ ညေနခင္းေလး
အလွေပၚအယဥ္ဆင့္လို႔။
ငါရဲ႕
ကြမ္းေတာင္ကိုင္မေလးေရ. . . . .
မင္းဟာ
ေရႊျမန္မာရဲ႕ ဣေျႏၵရင့္ရင့္ မွတ္တမ္းမွာ
ေရႊတံဆိပ္ေတြ တေပြ႕တပ္ိုက္နဲ႔
ျပံဳးျပံဳးေလး လွေနခဲ့သူပါကြယ္ ။ ။
(၄၂)
//////////////
ညည္းခ်င္း
_________
ခဏခဏ ျပန္စခဲ့တဲ့ " တစ္ "ေတြ
ဘ၀မွာ က်ိဳးေၾကလို႔။
ဒီမိုးေအာက္
အမ်ားေသာက္တဲ့ မိုးခါးေရကမ်ား
ၿမိန္႐ွက္ေနေလသလား ။ ။
(၄၃)
////////////
အၿမိဳက္ေတး
_____________
အတၱတံလ်ပ္ေတြ တရိပ္ရိပ္ ယိုဖိတ္ေနတဲ့
ကတၱရာလမ္းေလးေပၚမွာ
ခြၽန္ျမစူးရဲေနတဲ့ ေနညိဳႏႈတ္ခမ္းသားေတြနဲ႔ ငါ
ရင္ေျမမွာပြင့္တဲ့ ႏွင္းဆီတခင္း စိုက္ခဲ့ၾကတယ္။
တခ်ိန္မွာ ကဗ်ာျဖစ္ေကာင္းရဲ႕။
နီးနီးေလးနဲ႔ နံရံတဖက္ဆီျခားေနခဲ့ၾကတာေလ။
ဒီေကာင္းကင္က သာယာတယ္မဆိုသာေပမယ့္
အိမ္ယာမဲ့တေယာက္ရဲ႕ ေက်ာျပင္က
ပထ၀ီဓာတ္နဲ႔ နီစပ္ပါတယ္။
ငိုးေႂကြးျခင္းဟာ ေလာကဓံစနက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာဆိုရင္
ရယ္ေမာျခင္းဟာလဲ သိပ္မဆန္းလွပါဘူးကြာ။
ေပါကၡရ ၀ႆ မိုးေရစက္ေတြ သြန္းၿဖိဳးတဲ့အခါ
အသင့္ခံဖို႔ မြတ္သိပ္ဆာေလာင္ေနတဲ့ ပက္ၾကားအက္ ရင္ဘတ္႐ိုင္း႐ိုင္းႀကီးအတြက္
နတ္မိမယ္. . . .
မင္းဟာေမခလာ မျဖစ္ခဲ့ဘူးေနာ္။
ရပါတယ္။
ေလာကနဲ႔ မင့္ဆီက အမ်ားႀကီး မေမွ်ာ္လင့္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့
မွ်ားတစင္းရဲ႕ အဟုန္ဟာ ဆူးတေခ်ာင္းေလာက္သာ အနာရခဲ့တယ္။
ဒီေနာက္ေတာ့ ငါနဲ႔ငါဟာ
ဘယ္ေတာ့မွ မဆန္႔က်င္ၾကေတာ့တာ
ဒီေန႔အထိ ။
သိျခင္းနဲ႔ မသိျခင္းၾကားမွာ ေခါင္းတိုး၀င္လို႔။
အိမ္မက္နဲ႔ အိပ္စက္ျခင္းၾကားမွာ ႐ွိေနမလား။
ေတြးဆမူနဲ႔ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းေတြၾကား ခိုးနား။
ျဖစ္တည္မူနဲ႔ လြန္ေျမာက္မူၾကား ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။ လူတန္းစား အဘိဓာန္မွာ
၀ိေသသ အမည္နာမ မ႐ွိ။
တြယ္ညႇိျခင္း မဟုပ္သလို
စြန္႔ပယ္မူမဟုပ္တဲ့ ၿငိမ္းေအးမူ အၿမိဳက္ေတး
(မ်က္စိမ်ားလည္သြား သလား။ )
လက္တကမ္းမွာ႐ွိတယ္။
ေဆးမျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ အဆိပ္မဟုပ္ႏိုင္ပါ။ ။
(၄၄)
////////////////
ေရြးခ်ယ္မူ သတၱ၀ါ ( သို႔ ) လူ
သဘာ၀ဆီက
အစာ၊ အဆိပ္ ၊ ေဆး။
သခ်ာၤဆီက
သုည၊ ႀထီဂို ။
သိပၸံဆီက
ပင္နဆလင္၊ အဏုျမဴ ၊ အင္တာနက္။
သမိုင္းဆီက
ဒီမိုကေရစီ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၊ စစ္။
ဒီခရီး ဒီထီးနဲ႔ တန္သလား။
ဒီလမ္း ဒီပန္းနဲ႔ တန္မလား။
လူဟာ
ေရြးခ်ယ္ခြင့္ကို ပိုင္ဆိုင္တယ္။ ။
(၄၅)
////////////
ႀကိဳး
_________________________________________
_______________________
__________________________________________
• သူ႕သဘာဝကိုက
ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္း
ေနွာင္းေနွာင္းႏြဲ႕ႏြဲ႕
သို႕ေပမယ့္
သန္မာတယ္။
• သူ႕ ရပ္တည္မူဟာ
အရိုင္းဆန္တဲ႕ အနုပညာ။
သို႕ေပမယ္႕
ယိုင္နဲ႕နဲ႕ သစၥာကို
က်ားကန္လို႕။
• သူ႕နိယာမဟာ
တုပ္ေနွာင္ရစ္ပတ္
အလွဓါတ္ေတြ ကိန္းဝပ္ေနရဲ႕။
• သူ႕တကိုယ္ေရ ရွင္သန္မူအတြက္
ဘယ္နွခါမ်ား ေနရာယူသလဲဗ်။
သို႕ေပမယ့္
အပိုင္းပိုင္းခုတ္ျဖတ္ သူ႕ရပ္တည္မူကို
ေခ်မွဳန္းရက္ၾကတယ္။
သူ႕ကိုျဖတ္ေတာက္ ေၾကာက္မတဲ႕လား။
ဆက္ထံုးရာ ဗရပြနဲ႕
အဆမတန္ သန္မာသြားတဲ႕အခါ
သူဟာ . . . . .
ဒီေလာကရဲ႕ အလွသစၥာကို
အသူရာကမ္းနက္ဆီက
ဆြဲတင္နိုင္လိမ့္မယ္။ ။
" သူဟာ ၾကိဳးတေခ်ာင္းပါ။ "
(၄၆)
///////////////////
ကဗ်ာ
ဦးေဏွာက္ဆီ
" ဒိန္း "ခနဲ ၀င္ေဆာင့္
နွလံုးသားဆီေရာက္ေတာ့
တသိမ့္သ္ိမ့္စီးဆင္းသြားတယ္။
ကဗ်ာ . . . .
ခ်စ္တတ္သူေတြရဲ႕ အကၡရာနဲ႔
ေကာင္းကင္ျပာကို
ဆြဲဆန္႔ေနၾကတယ္။ ။
(၄၇)
//////////////
လူငယ္
ဟုပ္ပါတယ္။
ခင္မ်ားတို႔ေျပာတဲ့ပိုးဖလံမ်ိဳးေပ့ါ။
လူ႔အနၶလို႔ေတာ့ အႏြတၱမမွတ္ျကပါနဲ႔ဗ်ာ။
အလင္းေတြ . . .
ဆာငတ္တိုင္း
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေလာင္ကြၽမ္းခံခဲ့ၾကတာပါ။
(၄၈)
////////////////
၀ိဥာဥ္၀ွက္တမ္းကစားျခင္း
ေနာက္ဆံုး . . . .
ဒါေနာက္ဆံုးပါ။
မေႏြးေထြးတတ္တဲ့
ရင္ခြင္႐ိုင္း
ေက်ာခိုင္းခဲ့ၿပီ။
႐ုပ္ဆန္တဲ့ ရသမွာ
ေမြ႔ေလ်ာ္သတဲ့လား. . . .
တိမ္ညိဳတအုပ္မွာ အ႐ုပ္ေရး
ေသြးေအးေအးညေနက
ေရာ္ရြက္၀ါေတြေပၚ
ျဖတ္ေျပးတဲ့အခါ
အဆံုးအစမဲ့
လစ္ဟာမူေတြ ျပန္ရခဲ့တယ္။
ဘယ္အခါမွ
ျပန္မလာေတာ့ပါ။
မုတ္သံုေတြ .............
စိတ္ေတေလသမွ်
အ႐ူးထထေနရတာလဲ
ပင္ပန္းခဲ့တာ
ဘယ္ႏွရာသီ ခ်ီေနၿပီလဲ။
ပါတ္သတ္ဆက္ႏြယ္သမွ်
ေခါင္းငံု႔ခဲ့ရသူပါ။
ဆံုေတြ႔ျခင္းရဲ႕
ေနာက္တမ်က္ႏွာမွာ
ခြဲခြာရမွာ ဓမၼတာမို႔
လြမ္းရဲေနပါၿပီ။
လမ္းခြဲမွာပဲဆံုဆံု
လမ္းဆံုမွာပဲ ခြဲခြဲ
ဘ၀ေႏြထဲမွာ
ဟိုတခါကလို
ေခါင္းငံု႔ႏိုင္တဲ့ သတၱိ႐ွိခ်င္တယ္။
(၄၉)
/////////////
လမ္းခြဲ
အဲ့ဒီခဏ. . .
သူက . . . .
. . .
. . . . .
စၾကၤာ၀ဠာႀကီးရဲ႕
နက္ရွိဴင္းမူကို ဦးၫြတ္ေနဆဲမွာ. .
ငါက. . . . .
အဏုျမဴတလံုးရဲ႕
႐ွင္သန္မူကို
ေမ့ေလ်ာ့စြာ
ကဗ်ာစပ္ေနမိတယ္။ ။
(၅၀)
/////////////////
ငယ္ခ်စ္
<>><<>>>
မ်က္ႏွသြယ္လွစ္ဟ
ခဏဆိုခဏ
တယုတယ ၾကည့္ေစခ်င္။
သူမျမင္မွာ စိုးခဲ့တယ္။
ေသာတာ႐ုံအသိ
သတိတရ
နားစြင့္ခံစား
သူမၾကားမွာ စိုးခဲ့တယ္။
ရင္ခုန္ျခင္း ပန္းတပြင့္
ရနံ႔ေ၀စည္
ၾကည္ေမြ႕နမ္း႐ိုွက္
သူမႀကိဳက္မွာ စိုးမိတယ္။
မၾကားမျမင္
မၾကင္မေမြ႕
ဒီေန႔ထိေမ်ာ္လင့္ေနဆဲ
မနက္ျဖန္ဆိုမရဲတရဲေပါ့ . . .
ဒီလိုနဲ႔ . . .
တျဖည္းျဖည္း မုွန္၀ါးသြားခဲ့တယ္။
(၅၁)
//////////////
ႏူွတ္ခြန္းခ်ိဳသူ
ေျပာလွ်င္သြားတက္၊
ျဖဴ၀င္းလဲ့ႏွင့္
ႏူွတ္ဆက္တတ္ေသာ ခ်စ္သူခင္။
သူႏွင့္ေတြ႔စဥ္
ခ်ိဳလြင္မ်က္ႏွာ၊ ၾကည္သာမ်က္၀န္း
အႏ႔ွံ႐ွက္ေသြး၊ ခ်စ္သူေလးက မပီကလာ၊ ပီကလာႏွင့္
ခြန္းႏႈတ္တရာ ၊ တီတီတာတာ
ဆိုတတ္သည္။
ႏုေထြးနီျမန္း၊ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက
ခ်ိဳေတးညင္သာ၊ ဆင္တန္ဆာကို
စိမ့္၀င္ယစ္မူး၊ ၾကည္ႏူးစဥ္က
သူ႔အလွတြင္
ျဖဴစင္ခြၽန္ထက္၊ သြားတက္ကေလး
အိမ္မက္ေျမပင္၊ ေႏွာင္ရစ္ငင္တတ္။
အခုမွ
ျပန္စဥ္းစားၾကည့္။
ခ်စ္မိသူက၊ လူတကာကို
ၾကည္သာျမဴးျပ၊ အႏုသယႏွင့္
သြားလ်ွင္ခြၽန္ထက္၊ သြားတက္ျဖစ္ေအာင္
ျမဴဆြယ္တတ္သူေလး,မ်ားလား။
သံသယႏွင့္အေတြး
ခ်စ္သူေလးရဲ႕
ျဖဴစင္ေဖြးလက္၊ သြားတက္ေလးေၾကာင့္
ေမွးစက္မရ
အိပ္ပ်က္ညေတြမ်ားခဲ့သည္။
(၅၂)
///////////
အလင္းနွစ္မ်ားနွင့္ ခရီးသြားျခင္း
ေရဒီယို အၿမဲနားေထာင္တတ္တဲ့
အေဖကေျပာတယ္။
အဲ့ဒီနွစ္က
လာနီညာနွစ္ဆိုပဲဗ်။
သူ႔အခင္းက နွမ္းေတြလဲ
ေသာက္ေသာက္လဲ ပိုးက်သတဲ့။
လမ္းေျပာင္ျပန္ေမာင္းတတ္တဲ့
ေရေႏြးစီးေၾကာင္းနဲ႔
ေရေအးစီးေၾကာင္းေတြကို
ဘယ္ဥပေဒနဲ႔ တရားစြဲရမလဲ။
ဒါ က်ဳပ္စိတ္နဲ႔ က်ဳပ္ ပဋိပကၡမွာ
ပြင့္လာတဲ့ စကားတပြင့္ျဖစ္လိမ့္မယ္။
သူဟာသူမွ
က်ဳပ္တို႔ မတ္မတ္ရပ္ဖို႔
၂၃ ၁/၂ဒီဂရီတိမ္းေစာင္းလိုက္ရတဲ့
ကမၻာဆီက
က်ဳပ္တို႔ ထပ္ကာထပ္ကာ ပူဆာေနရတာေရာ
ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား။
စၾကာ၀ဠာ ယႏၱရားမွာ
အံေခ်ာ္ေနတဲ့ ေခြးသြားစိတ္ေတြထဲ
က်ဳပ္လဲ ဘာသားနဲ႔ ထုခဲ့တာမို႔လဲဗ်ာ။
ပါတာေပါ့ . . . . .။
ဒီလိုသာေနၾကရင္
ကမၻာႀကီးပူေႏြးရတဲ့ အေၾကာင္းခ်င္းရာမွာ
က်ဳပ္လဲ
တရာခံ စက္ကြင္းလြတ္မယ္မထင္ဘူးဗ်။
အေဖကို တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့
" ငါစဥ္းစားထားပါတယ္ကြာ၊
ဒီနွစ္ေတာင္ရိုးမွာ သနပ္ခါးခ်မလားလို႔" တဲ့။
ဦးေဏွာက္မွာ
ေနာက္ထပ္ ၀ိေရာဓိတခု
တိုးလာတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။
ေထာင္ေခ်ာက္မွာ အစာငမ္းမိလို႔
ေသးရတဲ့ ႂကြက္ကေလးေတြရယ္။
ပ်ံသန္းရင္း ကြန္ခ်က္၀မ္းမွာ
ေနရတဲ့ ငွက္ကေလးေတြရယ္။
စိတ္ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ
အလင္းနွစ္နဲ႔ ခရီးသြားခဲ့ရင္း
စိတ္အက်ဥ္းသားျဖစ္ေနဆဲ က်ဳပ္ရယ္။
အရာရာဟာ လြတ္လမ္းမဲ့ . . . .
ဒီတရာသီမွာ
ဘာေၾကာင့္ နာရီလက္တံေတြ
ေျပာင္းျပန္လည္ခဲ့သလဲ ဆိုတာ
သိဖို႔လိုေသးလား။
တကယ္ေတာ့
က်ဳပ္စိုက္ခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ဟာ
ဖုန္းဆိုးေျမယာမွာမို႔
ႀကံဳလွီေသးေကြးခဲ့တာ
ထင္ပါတယ္။ ။
(၅၃)
//////////
ေဇာ္တင္ အင္းတဲ
No comments:
Post a Comment